Βερολίνο (Μα γιατί;)

 Βερολίνο, Δεκ 2008

Αγαπητή κυρία Μέρκελ,

Αισθάνομαι την ανάγκη να σας ζητήσω χίλια συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να σας επισκεφτούμε στο γραφείο σας στο Reichstag, αλλά δυστυχώς εκείνο το πρωί στο πάρκο TierGarten (ξέρετε πίσω από την πύλη του Βρανδεμβούργου, όπως μπαίνεις από την Unter den Linden) το κρύο ήταν ανυπόφορο και η ουρά είχε τουλάχιστο δύο ώρες αναμονής, έξω στην παγωνιά, για το θόλο! … εξαιρετικός πραγματικά από κάτω! Τα συγχαρητήριά μου στον αρχιτέκτονα Foster. Αν τον δείτε να τα διαβιβάσετε το δίχως άλλο.

Τέλος πάντων. Αμέσως μετά περπατούσαμε για μισή ώρα μέχρι τη μέση του πάρκου και το Siegessaeule (ξέρετε, αυτό στο video-clip των U2… Faraway, so close), γιατί όπως γνωρίζετε δεν πάει ούτε μετρό, ούτε και λεωφορείο… τι πρωτότυπο για το αχανές Βερολίνο… αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… και να περάσουμε στην ουσία του παρόντος γράμματος. Θα σας εξιστορήσωτα γεγονότα (sectors) προσθέτοντας προσωπικά σχόλια.

Sector A (Ρωσία).
Φτάνω στο αεροδρόμιο Schöenefeld αργά το βράδυ της Παρασκευής. Ευτυχώς δούλεψε το αυτόματο σύστημα προσγείωσης μέχρι τέλους. Ο πιλότος δεν έβλεπε τίποτα μέσα στην πυκνή ομίχλη που ήταν λες και έβγαινε από ταινία του Κάρπεντερ. Παίρνω το τρένο της γραμμής S9 προς την Alexanderplatz. Περίπου στα μισά της διαδρομής, μέσα στο τρένο, μπαίνουν κάτι καλά παιδιά στα μαύρα με σκουλαρίκια και μεταλλικά αντικείμενα να κρέμονται από τα δερμάτινα ρούχα τους. Αρχίζουν και φωνάζουν (Α, α, α, α, ας Μπερλίν! Α, α, α, α, ας Μπερλίν! Α, α, α, α, ας Μπερλίν) και ουρλιάζουν “siiiiiiinging in the traaaain”…. χτυπώντας με τα μεταλλικά και τις γροθιές τους τα τζάμια του τρένου για δύο στάσεις. Σαν τους γορίλες που είδαμε στο ζωολογικό κήπο ένα πράγμα να χτυπιούνται στα τζάμια. Μόλις κατεβαίνουν έρχεται η αστυνομία και το τρένο σταματάει για δεκαπέντε λεπτά με τους αστυνομικούς να το ψάχνουν εξονυχιστικά. Φτηνά τη γλιτώσαμε. Κατεβαίνω στο σταθμό Ostbahnhof του Ανατολικού Βερολίνου. Περνάω μια γέφυρα. Δύο κοπελιές μεθυσμένες και… οσονούπω βιασμένες με ρωτάνε κάτι στα γερμανικά. “English, please”, “Oh, do you know where Köpenicker straβe is?”, “That’s where my hotel is, I know”, “Oh, you asked the taxi drivers?”, “No, I looked on the map”, “And where do you come from?”, “…from Barcelona, I work there, but I am from Greece”, “Oh, ok”, “It’s really, really cold in Berlin”, “Yeah, that’s why we drink, come on take my beer, have it, alcohol will do you good”, “No, No, thank you”… άστο καλύτερα, δεν ξέρω που είχε το στόμα της αυτή πριν… “We have around 21 οC in Greece right now”, “Yes, but you also have political problems, so…”, “Eh? No… in a week all’s going to be fine…”, “You think? No, no…”. Τι ξέρει παραπάνω η κοπέλιά, δεν μπορώ να φανταστώ. Βρήκαν το μπαρ που έψαχναν και μου είπαν να πάω μαζί τους. Μα δεν είσαστε καλά! 

Sector B (Αμερική, Γαλλία, Βρετανία).
Μετά από κακή συνεννόηση, συνειδητοποιούμε ότι εγώ μένω στο Ανατολικό Βερολίνο και οι υπόλοιποι στο Δυτικό! Φανταστείτε ότι πριν είκοσι χρόνια δεν θα μπορούσαμε να συναντηθούμε… αλλά ευτυχώς το τείχος έχει πέσει και υπάρχει τρένο που συνδέσει τα ξενοδοχεία μας. Το ένα στο κέντρο του Ανατολικού (AlexanderPlatz) και το άλλο στο κέντρο του Δυτικού (kurfürstendamm). Μπαίνω στο τρένο της γραμμής U1 και φτάνω στο Δυτικό Βερολίνο μετά από δέκα στάσεις (λέτε να περπατιόταν αυτή η απόσταση;). Κάπως καλύτερα φαίνονται εδώ τα πράγματα. Θυμίζει Ευρώπη, τουλάχιστο. Το μετρό, ωστόσο… τι να σας πω… εξαιρετική επιλογή στις ταπετσαρίες… και σαν ξύλινη ξεφτισμένη ντουλάπα με κρεμαστάρια για τα ρούχα – επιβάτες μοιάζει… επιβάτες; Τραβεστί, νέο-ναζί, κουλτουριάρηδες με μακριά μαλλιά και ύφος “έχω διαβάσει ένα Nietzsche” , φατσούλες άσρπες με στρογγυλά γυαλάκια και ξυρισμένα λιπαρά πρόσωπα με μαύρες καπαρντίνες, ένας που για πέντε στάσεις είχε κρεμάσει τη γλώσσα του σαν τα σκυλιά δεξιά και κοίταζε γύρω – γύρω, ένας άλλος να τρώει φαλάφελ και να ρεύεται συνέχεια τα κρεμμύδια… καταλαμβάνετε πως αισθανόμουν σαν τη μύγα μέσ’ το γάλα! Μα που ήρθα;

Sector C (Ρωσία).
Την επομένη κατεβαίνω για το πρωινό στο ξενοδοχείο. Αφού τελειώνω, αφήνω το δίσκο στο μπαρ. Έρχεται μια Γερμανίδα υπάλληλος και αρχίζει να φωνάζει στη γλώσσα της. Με τα πολλά καταλαβαίνω ότι γάβγιζε ουρλιαχτά για να καθαρίσω το δίσκο και τα πιάτα από τα ψίχουλα και τις χαρτοπετσέτες, να ξεπλύνω τα ποτήρια από τον καφέ και την πορτοκαλάδα και μετά να τον βάλω στο μπαρ. Α δεν πάμε καλά! Μου πρότεινε και το δάκτυλο “για να μάθω”. Συναντιόμαστε με τους υπόλοιπους στην AlexanderPlatz για να περπατήσουμε μέχρι την πύλη του Βρανδεμβούργου. Όλος ο δρόμος θυμίζει έντονα την Αγία Πετρούπολη. Ναοί με τρούλους, κόκκινα δημαρχεία, τεράστιοι λεωφόροι και η καταχνιά της ομίχλης… ένα πιστό αντίγραφο της Ρωσίας. Τα τουριστικά είδη – σουβενίρ και τα Χριστουγεννιάτικα απλησίαστα σε τιμές. Εκμετάλλευση στο έπακρο.

Sector D (Ρωσία).
Αυτό που πραγματικά αξίζει στο Βερολίνο είναι το Τείχος. Εξαιρετικό τμήμα με ζωγραφιές της ιστορίας του. Ανατριχιαστικό και συνάμα εκπαιδευτικό. Μετά την ιστορική περιήγηση, παίρνουμε το τρένο της γραμμής S7 για το Potsdam βρίσκοντάς το βάσει μαντικών ικανοτήτων. Το παλάτι και ο κήπος Sanssouci μόνο με τις Βερσαλλίες συγκρίνονται. Τον φανταζόμαστε την Άνοιξη ανθισμένο. Έξω από τον κήπο ένα Χριστουγεννιάτικο παζάρι με λογής-λογής φαγητά. Δοκιμάζουμε λαίμαργα από διάφορα. Τελευταία αγοράζουμε κάτι μικρά λουκουμαδάκια με άχνη ζάχαρη από μια καντίνα. Πάω να πάρω από την ίδια καντίνα χαρτοπετσέτες και η υπάλληλος αρχίζει και φωνάζει στα γερμανικά, έρχεται προς το μέρος μου και μου τις παίρνει από το χέρι, ενώ ήδη είχα χρησιμοποιήσει μία! Έπαθα σοκ! Ούτε να τη βρίσω δεν πρόλαβα… προχωράμε στο παζάρι ανάμεσα στους Γερμανούς που σπρώχνουν, πατάνε και κλωτσάνε… οι Γερμανοί ξανάρχονται!

Sector E (Αμερική, Γαλλία, Βρετανία).
Το ίδιο απόγευμα συναντάμε στους δρόμους του Δυτικού Βερολίνου αντίστοιχο παζάρι, κάτω από το ναό με την κουτσουρεμένη σκεπή. Σπρώξιμο, πάτημα, κλωτσιές… μα τι γίνεται εδώ; Υπέρμετρος Χριστουγεννιάτικος στολισμός στους κεντρικούς δρόμους στην περιοχή της kurfürstendamm. Αντίστοιχα στολισμένο – Χάρμα οφθαλμών και το Arcaden εμπορικό κέντρο, δίπλα στο SONY Center, στην PotsdamPlatz που επισκεφτήκαμε το προηγούμενο απόγευμα, λες και είχε αρπάξει φωτιά από τα λαμπιόνια. Η Αμερικανιά σε όλο της το μεγαλείο! Βρίσκουμε ένα μαγαζάκι για φαγητό. Δεν συγκρίνεται με το Mutter Hopper, στο Ανατολικό Βερολίνο, που ήταν εξαιρετικό. Το κρέας μυρίζει απαίσια… Το επόμενο πρωί η μέρα ξεκινάει με την επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο. Τα ζώα που μένουν τελείως μόνα στα κλουβιά τους έχουν ακριβώς την ίδια συμπεριφορά. Πηγαίνουν πάνω κάτω έχοντας στα τζάμια ή στα κάγκελα τη μια πλευρά τους κολλημένη. Την ίδια συμπεριφορά είχα παρατηρήσει και στο Ν. Δελχί, στο ζωολογικό κήπο. Η μπάλα παίρνει και το Πάντα – κάτοικο του κήπου του Βερολίνου. Το κακόμοιρο! Ένα ταίρι δεν μπορούν να του βρουν να μην είναι μόνο; Σε κοιτάζει με κάτι μάτια… όλο… ελευθερία!

Sector F (Ρωσία).
Πρέπει να πάρω το τρένο πίσω στο Ανατολικό Βερολίνο και το αεροδρόμιο για τη Βαρκελώνη. «Με πήρε κάποτε η δύση, με ξαναφέρνει η Ανατολή»… ένα πράμα… στη θύρα ένας Γερμανός πίσω μου που με χτυπάει με την τσάντα του και με σπρώχνει. Γυρίζω, και με όλη την απελπισία, “what the hell are you doing?”, “You are not allowed to talk to me! Look at me, You are NOT allowed to talk to me”, μου απαντάει. Εντάξει πραγματικά ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι! “Oh, sorry, is it today the non-talking to a stupid Berliner day? I didn’t notice!”. Πριν προλάβει να γουρλώσει τα μάτια ήταν η σειρά μου να δώσω το boarding pass και έγινα καπνός μέσα στο αεροπλάνο… φαντάζομαι ακόμα το σκέφτεται, αλλά πολύ το χάρηκα! Επιστρέφω στη Βαρκελώνη! To πώς αισθάνθηκα όταν άνοιξα το κινητό μου και από “Vodafone.de”, έγραψε “Vodafone.es” συγκρίνεται μόνο με το χαμόγελο όταν έτρωγα μακαρόνια με ελαιόλαδο στο Ιταλικό στο Οκαζάκι της Ιαπωνίας κάθε δεκαπέντε μέρες...